Het is me daneindelijk gelukt om een internetverbinding tehebben op mijn kot. Jaja, hier in Finland hebben ze ook internet. Nu kan ik jullie eens op de hoogte houden over alles wat ik hier allemaal uitspook (en al uitgespookt heb). Zoals jullie allemaalwelwisten, werd ik op maandag 4-02-'08 uitgezwaaid in Dusseldorf. De grote dag, amai wat was dat spannend zeg. Onderweg naar Dusseldorf was het maar stillekes in de auto. Eens aangekomen in Dusseldorf,zijn we nog ietsgaan drinken om wat te bekomen. En wie we daar hebben... Marijke en Jelie, mijn twee reisgenootjes. Met volle enthousiasme zijn we ons gaan inchecken. Oei oei, en nu onze bagage afwegen. De prijsuitreiking voor de zwaarste bagage ging naar... mij, dat verwonderde me helemaalniet. Ik stond op kop met 29,5kg, net genoeg, dan kwam Marijke met 27kg en Jelie vertrok met 20kg. Gelukkig verliep dat allemaal goed. Nadien zijn we terug gegaan naar onze familie en hebben we daarvoor de laatste keer iets gedronken. Totdat het ineens tijd was om te vertrekken... Oh my God, nu gaat het echtgebeuren. Ik moest me toch even sterk houden toen ik in Niels zijn ogen keek. En dan ineens... komen die tranen. Ik dacht nog even, 'waar ben ik mee begonnen, om zolang weg te zijn'. Nog een laatste kus aan iedereen en we zijn weg. Het was leuk om nog even na te wuiven naar ons zwaaicomité. Oké, nu zijn we echtvertrokken. Nog even door de controle... Mmmm... viel tegen, ik mocht me daar al uitkleden, dus dat begon al goed. En toen was het nog niet goed, mocht ik mijn schoenen ook nog uitdoen. Eens aangekomen aan de gate, zijn we al direct het vliegtuig in kunnen gaan. Voor Marijke was het erg spannend want het was voor haar de eerste keer dat ze ging vliegen. Na twee uurtjes vliegen kwamen in Helsinki aan en zijn we nog twee uurtjes verder moeten reizen met de trein naar Turku.Genoeghierover. Ondertussenzijn weal anderhalve week hier en heb ik me al helemaal ingeburgerd in Turku.We hebben een leuk appartement (Marijke en ik)en voorlopig komen we nog niets tekort. Maar daar kan snel verandering in komen. Minne pot choco is al halverwege op!! De eerste week in Turku was ontzettend druk geweest. We kwamen rond middernacht aan in ons appartement, en voordat ik mijn koffers wou uitpakken, heb ik alles nog kunnen opblinken. Tegen kwart na drie zijn we ons bed ingekropen om s'morgens weer om half tien klaar te staan. We werden opgehaald om naar de universiteit van Turku te gaan voor al het nodige te regelen ivm de stages. Daar aangekomen was er niemand te zien. Na een half uur werden we toch opgevangen. We kregen daar een hoop uitleg over de stages. Tot ze ineens zeiden dat we direct al op stage moesten gaan (terwijl we de eerste week vrij zouden zijn). Dat was echt shock!!! Wij wisten van niets en stonden daar zonder ons spullen. Uiteindelijk na een hele discussie kregen we die dag alleen maar een rondleiding door het ziekenhuis, en moesten we de dag erop beginnen. Alli vooruit, gelukkig zijn de eerste dagen op stage goed verlopen. Het is wel een hele aanpassing om ineens te communiceren in het engels. Momenteel doe ik stage op het operatiekwartier van de dagziekenhuis, heel interesant.Een groot verschil met België is, dat zehier zzoooo relaxt werken, echt zalig. Voordat ik het vergeet wil ik iedereen nog even bedanken voor de leuke smsjes en berichtjes. En Riet, ne dikke merci voor je tof kaartje. Ne grote goeiedag van mij! Ter informatie geef ik jullie nog even mijn adres door:

Sanne Strijbos

Paivanpaiste 4 / D D 82 C

Kataraistentie 1

20740 Turku (Finland)

Zo... ik ga het hierbij laten,tot de volgende keer, dada!

Vele groetjes en kusjes, Sanne xxx